درباره زبان چینی

زبان چینی (汉语) یا زبان های چینی مجموعه ای از زبان ها هستند که در کشور چین (و بخش های دیگری از شرق آسیا) مورد استفاده قرار می گیرند. تفاوت مجموعه زبان های چینی در حدی است که بتوان هر یک از آنها را زبانی جداگانه دانست، با این حال معمولا به آنها به عنوان شکل های متفاوتی از یک زبان مشترک اشاره می شود. برای ساده سازی ارتبط در کل چین مدتهاست که زبان چینی ماندارین (官話) با لهجه شهر پکن به عنوان زبان استاندارد شناخته شده است. چینی ماندارین زبان مادری بیش از 70% از جمعیت چین است و تقریبا تمام مردم چین می توانند به این زبان صحبت کنند.

پس زمانی که در مورد یادگیری زبان چینی صحبت می کنیم معمولا منظور ما یادگیری زبان چینی ماندارین یا چینی استاندارد است. در طول دهه 1950 تا 1960 دولت کمونیستی چین دست به اقداماتی در جهت ساده سازی زبان چینی به ویژه خط چینی زد. از طریق ساده کردن شکل نوشتاری بسیاری از حروف توانست یادگیری سواد در چین را سرعت ببخشد و البته سرعت خواندن و نوشتن به زبان چینی را افزایش دهد. به زبان چینی ساده شده، چینی ساده (简化字) می گویند. توجه داشته باشید که در بخش هایی از شرق آسیا مانند کشور تایوان، همچنان از چینی سنتی استفاده می شود. یعنی این کشورها ساختار حروف سنتی را تغییر نداده اند و از آنها به همان شکل قدیمی استفاده می کنند.

نکته جالب و البته گیج کننده برای بسیاری از زبان آموزانی که از فارسی یا یک زبان غربی اقدام به یادگیری زبان چینی می کنند خط چینی است. خط چینی بر خلاف تمام خط های رایج در اروپا و غرب و مرکز آسیا یک خط اندیشه نگار (Ideogram) است. این بدان معناست که کلمات در این خط هجی نمی شوند بلکه به صورت یک مفهوم با یک یا ترکیبی از علائم نشان داده می شوند. این موضوع یادگیری کلمات چینی را از روشی که ما معمولا برای یادگیری کلمات از آن استفاده می کنیم غیر ممکن می کند. برای یادگیری گرچه یادگیری خط چینی آنقدر که فکر می کنید هم سخت نیست اما برای یادگیری آن نمی توانید از روش های معمول یادگیری استفاده کنید.

گذشته از تفاوت در خط، زبان چینی یک زبان زبان نواخت‌بر (tonal) است. به این معنا که نحوه ادا یک واژه و نحوه تغییر تن صدا در طول گفتن واژه میتواند بر روی معنای آن تاثیر بگذارد. یادگیری دقیق تفاوت در زبان های نواخت بر برای تمام افرادی که از یک زبان هندی-اروپایی به عنوان زبان مادری استفاده می کنند مشکل است. این دو خصوصیت توانسته زبان چینی را به یکی از سخت ترین زبان ها برای فارسی زبانان تبدیل کند.